Ahi Evran Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi

Abstract

Ahilik genel olarak birbirini seven, sayan, iş hayatında ahlaki kuralları esas alan bir esnaf teşkilatlanma modelidir.
Ahilikte amaç; İslam inancı ile Türk örf ve adetlerini birleştirerek kişilerin dini, ahlaki, sosyal ve mesleki gelişimlerini sağlamak ve bu sayede toplumsal dengeye ve huzura kavuşmaktır.
13. yüzyıldan itibaren Anadolu’ da yayılmaya başlayan Ahilik Teşkilatı sayesinde; Türk-İslam ahlakı yayılmış, Türklerin şehirleşme süreci hızlanmış ve Türkler egemen güç haline gelmişlerdir. Sonraki yüzyıllarda ise yerleşik hayata geçen ve İslamiyet’e uyum sağlayan Türk şehirlerinde mesleki faaliyetlere ağırlık verilmiş, genel ahlakla birlikte esnaf ve sanatkârların sahip olması gereken ahlaki değerler vurgulanmıştır.
“ Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için, yarın ölecekmiş gibi ahiret için çalışmayı “ gaye edinen Ahilerin muhakkak bir iş sahibi olmaları gerekmektedir. Zira ekonomik bir meşguliyeti olmayan kişinin ahlakının da gelişmeyeceğine inanılırdı.
Anadolu’da Ahiliğin kurucusu ve fikir babası olan Ahi Evran, esnaf ve sanatkârlara yön vermiş, halkın ekonomik durumunu iyileştirmek ve meslek sahibi olmaları için çalışmış, toplumun mutluluk ve refahı için bütün sanat kollarının yaşatılmasının gerekli olduğunu savunmuştur. Kendisi bir debbağ olan Ahi Evran başta debbağlık olmak üzere 32 çeşit mesleğin teşkilatlanmasını sağlamış ve hemen her şehirde sanayi sitelerinin kurulmasına öncülük ederek esnaf ve sanatkârları örgütlemiştir.
Bu çalışmada; Ahilik Teşkilat Yapısı, Ahi Evran’ın teşkilatlanmalarına öncülük ettiği meslek gurupları, bu mesleklerin içerikleri ve pirleri ile ahilik teşkilatında kabul görmeyen meslekler ve içerikleri anlatılacaktır.