Antik çağda kurban etme, suçlama ve hedef gösterme pratiğinin en eski örneklerinden birisini günah keçisi (scapegoat) kavramı oluşturmaktadır. Modern politikada günah keçisi, kriz anlarında sorumluluk yitiminin paravanı haline gelerek, hakikatin açığa çıkmasını ve gerçek sorumluların bulunmasını güçleştiren bir kurtuluş imgesine dönüşmektedir. Bu makale, modern çağda mistisize edilecek bir kavram olmaktan uzaklaşan günah keçisi motifinin politik aktörler tarafından düşmanlaştırma stratejisine nasıl dönüştüğünü ve politik söylemdeki kullanımını orman yangınları özelinde analiz etmeyi amaçlamaktadır. Türkiye’de 27 Temmuz-12 Ağustos 2021 tarihleri arasında meydana gelen orman yangınları, politik kamplaşmaya ve günah keçisi üretimine elverişli bir kriz anı olarak değerlendirilmektedir. Bu çerçevede, Aydınlık, Sabah ve Yeni Şafak gazetelerinde yer alan politik söylemle inşa edilen haberler, günah keçisi üretimi ve politik alandaki düşmanlık bağlamında politik söylem analizi yöntemiyle incelenecektir. Çalışma, kriz anında günah keçisi söyleminin politik aktörler tarafından çeşitli söylemsel mekanizmalarla meşruluk zemini oluşturduğu bulgusuyla sona ermektedir.
In ancient times, the concept of scapegoat is one of the oldest examples of the practice of sacrificing, accusing, and targeting. In the modern political sphere, the scapegoat turns into an image of salvation in times of crisis, becoming a cover for political loss of responsibility, making it difficult to reveal the truth and find the real responsible. This article aims to analyze how the scapegoat motif, which is far from being a concept to be mythicised in the modern age, has turned into an enemy strategy by political actors, and how it is used in political discourse in the context of forest fires. The forest fires in Turkey between 27 July and 12 August 2021 are considered a moment of suitable crisis for political polarization and scapegoat production. In this context, the news that is constructed with political discourse in Aydınlık, Sabah, and Yeni Safak newspapers will be analyzed with the method of political discourse analysis in the context of scapegoat production and hostility in the political sphere. The study ends with the finding that scapegoat discourse in time of crisis constitutes a ground of legitimacy by political actors through various discursive mechanisms.
Dans les temps anciens, le bouc émissaire constitue l'un des exemples les plus anciens de la pratique du sacrifice, de l'accusation et du ciblage. Dans la politique moderne, le bouc émissaire devient une raison de perte de responsabilité dans les moments de crise, se transformant en une image de salut qui rend difficile la révélation de la vérité et la recherche de vrais responsables. Cet article vise à analyser comment le motif du bouc émissaire, qui est loin d'être un concept à mysticiser à l'époque moderne, s'est transformé en une stratégie hostile utilisée par des acteurs politiques, et aussi comment ce dernier est utilisé dans le discours politique dans le contexte des incendies de forêt. Les incendies de forêt en Turquie entre le 27 juillet et le 12 août 2021 sont considérés comme un moment de crise propice à la polarisation politique et à la production de boucs émissaires. Dans ce contexte, les nouvelles construites par le discours politique figurant dans les journaux Aydınlık, Sabah et Yeni Safak seront analysées selon la méthode d'analyse du discours politique dans le contexte de production de boucs émissaires et d'hostilité dans le domaine politique. L'étude conclut par le constat suivant : le discours de bouc émissaire en temps de crise constitue un terrain de légitimité pour des acteurs politiques à travers divers mécanismes discursifs.
bouc émissaire feux de forêt hostilité politique responsabilité politique discours politique
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | December 30, 2022 |
Acceptance Date | December 22, 2022 |
Published in Issue | Year 2022 |