Bu çalışmada temel olarak sinema ve felsefe ilişkisine odaklanıldı ve bu odak noktasından hareketle özelde Elie Faure’un sineplastik kavramı bağlamında Onur Ünlü’nün “Aşkın Gören Gözlere İhtiyacı Yok” (2017) filmi hakkında sinematik imajlar üzerinden bir analiz gerçekleştirildi. Felsefik film çözümlemesine kuramsal ardalan oluşturması amacıyla sinema felsefesinin kökenleri, sinema felsefesine yönelik çeşitli yaklaşımlar ve tartışmalar üzerinde duruldu. Sineplastik bir bakışla bakıldığında, filmdeki bazı hareket-zaman bloklarının ağır çekim tekniğiyle sabit imajlara dönüştürüldüğü, zamanın bu teknik ile esnetildiği ve uzatıldığı, bu tekniğin ayrıca düşünsel katılıma davet eden filmi organik öykülemeden uzaklaştırdığı görülmektedir. Sabit imajların yanı sıra duygulanım imaj olarak da ifade edilen yakın plan kullanımı ve ışığın olağandışı tercihi de filmdeki diğer sineplastik unsurlar olarak karşımıza çıkmaktadır. Sonuç olarak filmde tercih edilen bu sineplastik kullanımlar ile filmin bizatihi kendisinin felsefe yapma yetkinliğine yaklaştığını iddia etmek mümkündür.
This study is mainly focused on the relationship between cinema and philosophy. Based on this focus, an analysis was carried out on cinematic images of the film directed by Onur Ünlü, “Aşkın Gören Gözlere İhtiyacı Yok”, within the framework of Elie Faure’s notion of “cineplastic”. Firstly, to show the context of the philosophical analysis of the film, the emphasis was placed on the origins of film-philosophy, the various approaches to it, and the discussions on the subject. Then, the film was discussed within the framework of cineplastic. From the cineplastic perspective, it was observed that some of the motion-time blocks in the film are transformed into still images, using a slow-motion technique to bend and extend time. It has been seen that slow-motion also removed the film that invites intellectual participation from the organic narration. Additional to still images, the use of close-ups and the unusual preference for light emerge as other cineplastic elements in the film. Accordingly, it is possible to claim that, by these preferred cineplastic uses, the film itself comes close to the competence of philosophizing.
Cette étude est focalisée principalement sur la relation entre le cinéma et la philosophie. A partir de ce focus, une analyse a été menée sur des images cinématiques du film réalisé par Onur Ünlü, “Aşkın Gören Gözlere İhtiyacı Yok”, dans le cadre du concept de cinéplastique d’Elie Faure. Afin de montrer le contexte d’analyse philosophique de film, il a été insisté sur les origines de la philosophie du cinéma, les diverses approches envers cela et les discussions menées sur le sujet. Sous un regard cinéplastique, il a été observé que certains des blocs de mouvement-temps dans le film sont transformés en images fixes avec la technique de ralenti, que de ce fait le temps s’étire et s’allonge, et que cette derniere éloigne le film, qui invite le spectateur à une participation reflexive, d’une narration organique. Outre les images fixes, l’utilisation du gros plan et la préférence inhabituelle de la lumière apparaissent comme d’autres éléments cinéplastique du film. En conséquence, il est possible de prétendre que, par ces utilisations cinéplastiques préférées, le film lui-même se rapproche de la compétence de philosopher.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | December 30, 2020 |
Acceptance Date | December 16, 2020 |
Published in Issue | Year 2020Issue: 33 |