Öz
Political parties are key to a functioning democracy. They are the sole contributors to start political communications, an to relay all the messages on projects and policies to masses, while motivating socio-political participation. Therefore, it is imperative that the parties themselves must exhibit democratic structure. And the key indicator for this structure is the very existence of democracy within the party. The success of political communication definitely depends on an operational in-party democracy and a democratic organizational structure. Some countries have unfortunately incorporated a “straight ticket” apprehension or acumen, that depends solely on a leader. Needles to say, all political decisions, action plans and mass political communication focuses on the leader. Accordingly, the party falls way behind the leader, becomes an idle or inert giant organization, pending and depending on the leader’s decisions. The leader as a political actor who is the most important parts of political communication process because of the operation of the system are more in view. On the other hand, how the ideological sides of political actors affect their political communication process is an important discussion topic today.
Anahtar Kelimeler
communication political communication tools of mass communication political actors and leader in-party democracy
Kaynakça
- AZİZ, Aysel (2007), Siyasal İletişim, Nobel Yayın Dağıtım, İstanbul.
- BARBER, Benjamin (1995), Güçlü Demokrasi, Çev. Mehmet Beşikçi, Ayrıntı
- Yayınları, İstanbul.
- BATUM, Süheyl (2000), Türkiye’de Siyasi Yapılanma ve Temel Siyasi Sorunlar
- Sempozyumu, Toplumsal Ekonomik Siyasal Araştırmalar Vakfı Yayınları, 11-12 Şubat, Ankara.
- BIRSTEDT, R (2005), The Making of Society, Modern Library, New York.
- Aktaran: İrfan Erdoğan, İletişimi Anlamak, Erk Yayınları, Ankara.
- ÇUKURÇAYIR, M. Akif (2003), Yurttaş Odaklı Yerel Yönetim, Çizgi Kitabevi, Konya.
- GIDDENS, Anthony (2000), Üçüncü Yol-Sosyal Demokrasinin Yeniden Dirilişi, Birey Yayıncılık, İstanbul.
- HELD, David (1990), “The Contemporary Polarization of Democratic Theory: The Case for a Third Way”, New Developments in Political Science içinde, Adrian Leftwich (der.), Edward Elgar Publishing, İngiltere.
- JONSTON, Anne (1990), “Trends in Political Communication: A Selective Rewiew of Research of in the 1980’s”, New Directions in Political Communication: A Resource Book içinde, Dawid L. Swanson ve Dan Nimmo (der.), New Burry Park Sage.
- KABASAKAL, Mehmet (1995), “Türkiye’de Siyasal Parti Örgütlenmesindeki Kısıtlamalar”, Siyasi Partiler ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV-Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
- KAHRAMAN, Hasan Bülent, Fuat Keyman, A. Sarıbay, A.Yaşar (1999), Katılımcı Demokrasi, Kamusal Alan ve Yerel Yönetim, Dünya Yerel Yönetim ve Demokrasi Vakfı (Wald) Yayını, İstanbul.
- KIŞLALI, Ahmet Taner (1993), Siyasal Çatışma ve Uzlaşma, İmge Kitabevi, Ankara.
- MCLEOD, Jack, Zhongdang Pan, Dianne Rucinski (1995), “Levels of Analysis in Public Opinion Research”, Public Opinion and the Communication of Consent içinde, Theodore L.Glasser, Charles T. Salmon (ed.), The Guilford Press, New York.
- TEKELİ, İlhan. Modernite Aşılırken Kent Planlaması, İmge Kitabevi, Ankara, 2001.
- TUNCAY, Suavi (2000), Parti İçi Demokrasi ve Türkiye, Gündoğan Yayınları, Ankara.
- TUNCER, Erol (1995), Siyasi Partiler ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV- Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
- TURAN, İlter (1996), Siyasal Sistem ve Siyasal Davranış, Der Yayınları, İstanbul. YAŞAMIŞ, Firuz Demir (2001), Türkiye’de Devletin ve Demokrasinin Yeniden Yapılanması, Doruk Matbaası, İstanbul.
Öz
Ce sont les parties politiques qui vont accélérer la fonctionnement de la démocratie. Ce sont aussi les parties politiques qui vont commencer la communication politique, qui vont raconter aux masses les projets et la politique, et qui vont les motiver pour la participation politique. En priorité les parties politiques doivent posséder la construction démocratique dont le plus important indicateur est l’existence de la démocratie dans la partie politique. La réussite de la communication politique dépend au fonctionnement de la démocratie interne à la partie politique et à l’existence d’une structure démocratique organisationnelle. Quelques pays ont l’appréhension dépendante d’un seul leader et malheureusement tous les décisions politiques, les plans d’action et la communication de masse politique se concentrent sur ce leader. En conséquence, la partie politique reste loin derrière du leader et devient une organisation géante qui attend seulement les décisions du leader. A cause du fonctionnement du système, le leader comme un acteur politique qui est le plus important élément du processus de la communication politique, est le plus en vue. Et aussi comment les directions idéologiques des acteurs politiques vont influencer les processus de la communication politique est une sujet important à discuter.
Anahtar Kelimeler
mot-clés : la communication la communication politique les outils de communication de masse les acteurs politiques et le leader la démocratie interne dans la partie politique.
Kaynakça
- AZİZ, Aysel (2007), Siyasal İletişim, Nobel Yayın Dağıtım, İstanbul.
- BARBER, Benjamin (1995), Güçlü Demokrasi, Çev. Mehmet Beşikçi, Ayrıntı
- Yayınları, İstanbul.
- BATUM, Süheyl (2000), Türkiye’de Siyasi Yapılanma ve Temel Siyasi Sorunlar
- Sempozyumu, Toplumsal Ekonomik Siyasal Araştırmalar Vakfı Yayınları, 11-12 Şubat, Ankara.
- BIRSTEDT, R (2005), The Making of Society, Modern Library, New York.
- Aktaran: İrfan Erdoğan, İletişimi Anlamak, Erk Yayınları, Ankara.
- ÇUKURÇAYIR, M. Akif (2003), Yurttaş Odaklı Yerel Yönetim, Çizgi Kitabevi, Konya.
- GIDDENS, Anthony (2000), Üçüncü Yol-Sosyal Demokrasinin Yeniden Dirilişi, Birey Yayıncılık, İstanbul.
- HELD, David (1990), “The Contemporary Polarization of Democratic Theory: The Case for a Third Way”, New Developments in Political Science içinde, Adrian Leftwich (der.), Edward Elgar Publishing, İngiltere.
- JONSTON, Anne (1990), “Trends in Political Communication: A Selective Rewiew of Research of in the 1980’s”, New Directions in Political Communication: A Resource Book içinde, Dawid L. Swanson ve Dan Nimmo (der.), New Burry Park Sage.
- KABASAKAL, Mehmet (1995), “Türkiye’de Siyasal Parti Örgütlenmesindeki Kısıtlamalar”, Siyasi Partiler ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV-Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
- KAHRAMAN, Hasan Bülent, Fuat Keyman, A. Sarıbay, A.Yaşar (1999), Katılımcı Demokrasi, Kamusal Alan ve Yerel Yönetim, Dünya Yerel Yönetim ve Demokrasi Vakfı (Wald) Yayını, İstanbul.
- KIŞLALI, Ahmet Taner (1993), Siyasal Çatışma ve Uzlaşma, İmge Kitabevi, Ankara.
- MCLEOD, Jack, Zhongdang Pan, Dianne Rucinski (1995), “Levels of Analysis in Public Opinion Research”, Public Opinion and the Communication of Consent içinde, Theodore L.Glasser, Charles T. Salmon (ed.), The Guilford Press, New York.
- TEKELİ, İlhan. Modernite Aşılırken Kent Planlaması, İmge Kitabevi, Ankara, 2001.
- TUNCAY, Suavi (2000), Parti İçi Demokrasi ve Türkiye, Gündoğan Yayınları, Ankara.
- TUNCER, Erol (1995), Siyasi Partiler ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV- Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
- TURAN, İlter (1996), Siyasal Sistem ve Siyasal Davranış, Der Yayınları, İstanbul. YAŞAMIŞ, Firuz Demir (2001), Türkiye’de Devletin ve Demokrasinin Yeniden Yapılanması, Doruk Matbaası, İstanbul.
Öz
Demokrasinin işleyişine ivme kazandıracak olan siyasal partilerdir. Siyasal iletişimi başlatacak, kitlelere projeleri ve politikaları anlatacak, onları kendi yanlarına çekecek ve siyasal katılıma motive edecek olan da siyasal partilerdir. Dolayısıyla öncelikle siyasal partilerin demokratik yapılanmaya sahip olması gerekmektedir. Demokratik yapılanmanın en önemli göstergesi de parti içi demokrasinin varlığıdır. Parti içi demokrasinin işletilebildiği ve demokratik bir örgütsel yapının varlığı oranında, kitlelere yönelik siyasal iletişimin başarı düzeyi yükselmektedir. Tek adama ya da lidere bağlı siyaset anlayışının yerleşik olduğu ve maalesef hiçbir biçimde değiştirilemediği ülkelerde, doğal olarak siyasi kararlar, yapılacak eylem planları ve kitlelerle gerçekleştirilecek siyasal iletişim de yine yalnızca lider odaklı gerçekleşmektedir. Dolayısıyla parti, liderin çok arkasında kalmakta ve sadece liderin kararlarını bekleyen dev bir organizasyon haline dönüşerek atıl kalmaktadır. Lider, siyasal iletişim sürecinin en önemli öğesi olan politik aktör olarak sistemin işleyişi nedeniyle daha fazla göz önünde olmaktadır. Politik aktörlerin ideolojik yönlerinin siyasal iletişim süreçlerini nasıl etkilediği ise önemli bir tartışma konusudur.
Anahtar Kelimeler
iletişim siyasal iletişim kitle iletişim araçları politik aktörler ve lider parti içi demokrasi
Kaynakça
- AZİZ, Aysel (2007), Siyasal İletişim, Nobel Yayın Dağıtım, İstanbul.
- BARBER, Benjamin (1995), Güçlü Demokrasi, Çev. Mehmet Beşikçi, Ayrıntı
- Yayınları, İstanbul.
- BATUM, Süheyl (2000), Türkiye’de Siyasi Yapılanma ve Temel Siyasi Sorunlar
- Sempozyumu, Toplumsal Ekonomik Siyasal Araştırmalar Vakfı Yayınları, 11-12 Şubat, Ankara.
- BIRSTEDT, R (2005), The Making of Society, Modern Library, New York.
- Aktaran: İrfan Erdoğan, İletişimi Anlamak, Erk Yayınları, Ankara.
- ÇUKURÇAYIR, M. Akif (2003), Yurttaş Odaklı Yerel Yönetim, Çizgi Kitabevi, Konya.
- GIDDENS, Anthony (2000), Üçüncü Yol-Sosyal Demokrasinin Yeniden Dirilişi, Birey Yayıncılık, İstanbul.
- HELD, David (1990), “The Contemporary Polarization of Democratic Theory: The Case for a Third Way”, New Developments in Political Science içinde, Adrian Leftwich (der.), Edward Elgar Publishing, İngiltere.
- JONSTON, Anne (1990), “Trends in Political Communication: A Selective Rewiew of Research of in the 1980’s”, New Directions in Political Communication: A Resource Book içinde, Dawid L. Swanson ve Dan Nimmo (der.), New Burry Park Sage.
- KABASAKAL, Mehmet (1995), “Türkiye’de Siyasal Parti Örgütlenmesindeki Kısıtlamalar”, Siyasi Partiler ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV-Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
- KAHRAMAN, Hasan Bülent, Fuat Keyman, A. Sarıbay, A.Yaşar (1999), Katılımcı Demokrasi, Kamusal Alan ve Yerel Yönetim, Dünya Yerel Yönetim ve Demokrasi Vakfı (Wald) Yayını, İstanbul.
- KIŞLALI, Ahmet Taner (1993), Siyasal Çatışma ve Uzlaşma, İmge Kitabevi, Ankara.
- MCLEOD, Jack, Zhongdang Pan, Dianne Rucinski (1995), “Levels of Analysis in Public Opinion Research”, Public Opinion and the Communication of Consent içinde, Theodore L.Glasser, Charles T. Salmon (ed.), The Guilford Press, New York.
- TEKELİ, İlhan. Modernite Aşılırken Kent Planlaması, İmge Kitabevi, Ankara, 2001.
- TUNCAY, Suavi (2000), Parti İçi Demokrasi ve Türkiye, Gündoğan Yayınları, Ankara.
- TUNCER, Erol (1995), Siyasi Partiler ve Demokrasi Sempozyumu, TESAV- Toplumsal, Ekonomik, Siyasal Araştırmalar Vakfı, Yayın No: 8, Ankara.
- TURAN, İlter (1996), Siyasal Sistem ve Siyasal Davranış, Der Yayınları, İstanbul. YAŞAMIŞ, Firuz Demir (2001), Türkiye’de Devletin ve Demokrasinin Yeniden Yapılanması, Doruk Matbaası, İstanbul.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Nisan 2010 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2010Sayı: 13 |
- Makale Dosyaları
