Abstract
1960'lar, film eleştirisinin doğasında ve işlevinde daha önceki birçok şeyin etkili bir şekilde reddini içeren radikal bir değişime tanıklık etti. Bu makale, bu değişimin doğasını, dönemin politik ve ideolojik gelişmeleriyle ilişkisini, daha önceki eleştirel yaklaşımlara yönelik çıkarımları, dönemin en etkili film dergisi olan Cahiers du Cinema'nın özellikle yazı işleri pozisyonundaki belirgin değişiklikleri vurgulayarak inceleme konusu yapar. 1950'lerin özelliği olan öznel ve daha saf sinemasal yaklaşımlardan bir sonraki on yılın semptomatik ve kuralcı eleştirisine doğru olan değişim, büyük ölçüde, 1960 sonlarının entelektüel ve sanatsal mayalanması için itici gücü sağlayan Paris üniversitelerindeki disiplinlerarası etkiden kaynaklanmaktadır. Bu makale, 'derin devrimin' devam eden mirasının, filmin doğasına ve etkisine dair önemli özelliklerin eleştirel literatürde dikkate alınmamasına neden olup olmadığını sorgulamaktadır ve bunun, uygunsuz bir biçimde yapısalcılık — öncesi metinlere yönelik küçümseyen bir yaklaşıma yol açıp açmadığı konusunu dikkate almaktadır.
Abstract
The 1960s witnessed a radical shift in the nature and function of film criticism which effectively implied a rejection of much that had gone before. This essay examines the nature of the shift, its relations to the political and ideological developments of the period and the implications for previous critical approaches, highlighting in particular the changes evident within the editorial position of the Cahiers du Cinema, the most influential film journal of that time. It is pointed out that the change from the subjective and more purely cinematic approach characteristic of the 1950s to the symptomatic and prescriptive criticism of the following decade was largely due to interdisciplinary influences, especially at the Parisian universities, which provided the primary impetus for the intellectual and artistic ferment of the late 1960s. The essay questions whether the enduring legacy of the 'recondite revolution' has caused significant aspects of the nature and impact of film to be overlooked in the critical literature and also considers whether it has led to an inappropriately condescending attitude to pre-structuralist writings.
Abstract
Les années 60, ont témoigné un changement radical qui consistait en un refus des approches précédentes sur la nature et la fonction du film. Cet article examine la nature de cette variation, sa relation avec les développements politiques et idéologiques de la période et les inférences à l'usage des approches critiques précédentes. Il met en relief les modifications apparentes particulièrement au niveau de la rédaction de la revue de cinéma la plus importante de cette époque: Les Cahiers du Cinéma. Le changement des approches cinématiques subjectives et plus na_ves, caractéristique des années 50, vers la critique symptomatique et impérieux de la prochaine décade, procède en majorité de l'effet interdisciplinaire des universités parisiennes qui étaient une propulsion pour la fermentation intellectuelle et artistique des années fin 60. Cet article interroge si l'héritage persistant de la "révolution ambigu_" a causé le mésestime des traits importants relatifs à la nature et à l'effet du film dans la littérature critique. Il prend aussi en considération la question de savoir si ceci a donné lieu d'une façon inappropriée, à une approche méprisante sur les textes pré-structuralistes.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | August 1, 2007 |
| Published in Issue | Year 2007Issue: 7 |
