Twitter'da Yerel Siyasal İletişim: Türkiye’de İki Farklı Tarz

Ümit Atabek

doi:10.16878/gsuilet.673976

Araştırma Makalesi

Local Political Communication on Twitter: Two Different Styles from Turkey

Yıl 2020, Sayı: 33, 32 - 54, 30.12.2020

Ümit Atabek

https://doi.org/10.16878/gsuilet.673976

Cited By: 4

Öz

Twitter has become a critical political communication channel in Turkey. This situation is also valid for local politics, and all mayors of metropolitan municipalities extensively use Twitter accounts. Twitter messages could be analyzed for determining the communication styles of the account user. This research analyses the official Twitter accounts and content of 1400 messages each sent from these accounts, by Melih Gökçek, ex-Mayor of Ankara Metropolitan Municipality, and by Aziz Kocaoğlu, ex-Mayor of İzmir Metropolitan Municipality. Findings of the analysis revealed that Gökçek’s tweets were less focused on the city he is responsible for, as compared to Kocaoğlu’s tweets. While most of Gökçek’s tweets were about the opposition party and world politics, with an
aggressive tone, Kocaoğlu’s tweets were more focused on İzmir and relatively constructive. It is concluded that these political communication style differences may be attributable to both the differences in their politics in general and local politics in particular.

Anahtar Kelimeler

Local politics, political communication, Twitter

Kaynakça

Aristoteles (1995), Retorik, İstanbul: YKY.
Arslan Ş. (2016). Yerel Politikacıların Sosyal Medya Kullanımı: Büyükşehir Belediye Başkanlarının Günlük Sosyal Medya Kullanımlarının İncelenmesi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 9(42), 1374-1390.
Atabek Ü. (2007). İçerik Çözümlemesi: İletişim Çalışmalarının Olağan Yöntemi, içinde G. Ş. Atabek ve Ü. Atabek (ed.). Medya Metinlerini Çözümlemek: İçerik, Göstergebilim ve Söylem Çözümlemesi. Ankara: Siyasal Yayınları, 1-17.
Ausserhofer J. ve Maireder A. (2013). National Politics on Twitter. Information, Communication & Society. 16(3), 291-314.
Bakos, G. (2013). KNIME Essentials: Perform accurate data analysis using the power of KNIME. Birmingham: Pact Publishing.
Bayraktutan G., Binark M., Çomu T., Doğu B., İslamoğlu G. ve Telli Aydemir A. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Sosyal Medya ve Türkiye’de 2011 Genel Seçimlerinde Twitter Kullanımı. Bilig: Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi. 68, 59-96.
Berelson B. (1952). Content Analysis in Communication Research. New York: Free Press.
Bora T. ve Tol U. (2009). Siyasal Düşünce ve Erkeklik Dili, Erkeklik Yoklaması. İçinde T. Bora ve M. Gültekingil (ed.), Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce: C. 9 Dönemler ve Zihniyetler. İstanbul: İletişim.
Brown W. (1988). Manhood and Politics: A Feminist Reading in Political Theory. Totowa NJ: Rowman and Littlefield.
Büyüköztürk Ş., Kılıç Çakmak, Akgün, Karadeniz ve Demirel (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Castells M. (1978), City, Class and Power, New York: St. Martins Press.
Castells M. (2013), Ağ Toplumunun Yükselişi: Enformasyon Çağı Ekonomi Toplum Kültür, İstanbul: Bilgi Üniversitesi.
Cedroni L. (2013). Politolinguistics. Towards a New Analysis of Political Discourse. İçinde Poggi I., D’Errico F., Vincze L., Vinciarelli A. (eds). Multimodal Communication in Political Speech. Shaping Minds and Social Action. Berlin: Springer.
Ceron A., Curini L. ve Iacus S. M. (2017). Politics and Big Data: Nowcasting and Forecasting Elections with Social Media. New York: Routledge.
Christa B. ve Sauers M. P. (2014), Google Search Secrets, Chicago: Neal-Schuman.
Creswell J. W. (1998). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing Among Five Traditions. Thousand Oaks: Sage.
Chadwick A., ve Stromer-Galley J. (2016). Digital Media, Power, and Democracy in Parties and Election Campaigns: Party Decline or Party Renewal? The International Journal of Press/Politics. 21(3), s. 283–293.
Çakı G. (2018). Belediyelerin Halkla İlişkiler Faaliyetlerinde Sosyal Medya Kullanımları: Doğu Anadolu Bölgesi Belediyeleri Üzerine İnceleme. Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi. 1(1), 128-146.
Çelik A. B., Balta E. ve Paker M. (2017). Yeni Türkiye’nin Yurttaşları: 15 Temmuz Darbe Girişimi Sonrası Siyasi Tutumlar, Değerler ve Duygular. İstanbul: Konda. http://konda.com.tr/wp content/uploads/2017/05/KONDA_Yeni_Turkiyenin_Yurttaslari_ Mayis2017.pdf (Erişim: 10.12.2017).
Çetin S. (2015). 2014 Yerel Seçimlerinde Büyükşehir Belediye Başkan Adaylarının Twitter Kullanımları Üzerine Karşılaştırmalı Analiz. Global Media Journal TR Edition. 5 (10), 87-119.
Çetinkaya A., Şahin Ö. E. ve Kırık A. M. (2014). A Research on Social and Political Use of Social Media in Turkey. International Journal of Science Culture and Sport (IntJSCS). 2(4), 49-60.
Değerli A. (2016). Ağ Toplumunun İletişimi Ekseninde Yerel Yönetimlerin Sosyal Medya Kullanım Düzeyi: Kadıköy Belediyesi Örneği. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi. 12(46), 63-79.
Dumanlı Kürkçü D. (2017). Haber Tweetleri Üzerinden Kullanıcı Etkileşiminin Analizi. Erciyes İletişim Dergisi. 5 (1), s. 314-324.
Durusoy H. (2018). İki Yönlü Simetrik İletişim Çerçevesinden Kadıköy ve Datça Belediyeleri Twitter Kullanımı. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi. 6(1), 615-644.
Francia P. L. (2018). Free Media and Twitter in the 2016 Presidential Election: The Unconventional Campaign of Donald Trump. Social Science Computer Review. 36(4), 440-455.
Fuchs C. (2014a). Social Media and the Public Sphere. tripleC, 12(1).
Fuchs C. (2014b). Social Media: A Critical Introduction. Londra: Sage.
Gayo-Avello D. (2013). A Meta-Analysis of State-of-the Art Electoral Prediction From Twitter Data. Social Science Computer Review. 31(6), 649-679.
Genel M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kullanımı: 12 Haziran 2011 Seçimleri Twitter Örneği. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication TOJDAC. 2(4), s. 23-31.
Gökçe O. Z., Hatipoğlu E., Göktürk G., Luetgert B. ve Saygın Y. (2014). Twitter and Politics: Identifying Turkish Opinion Leaders in New Social Media. Turkish Studies. 15(4), 671-688.
Grudz A., Paulin D. ve Haythornthwaite C. (2016). Analyzing Social Media and Learning Through Content and Social Network Analysis: A Faceted Methodological Approach. Journal of Learning Analytics. 3(3), 46-71.
Grunig, J. E. ve Grunig, L. A. (2005). Halkla İlişkiler ve İletişim Modelleri. İçinde James E. Grunig (ed), Halkla İlişkiler ve İletişim Yönetiminde Mükemmellik, İstanbul: Rota Yayınları, 307-348.
Güven, S. (2016). Türkiye’de Siyasal Hayatta Dönüşüm ve Lider Odaklı Siyaset. Selçuk İletişim. 9 (3), 90-118.
Habermas J. (1991). Structural Transformation of Public Space: An Inquiry into a Category of Bourgeois Society, Massachusetts: MIT Press.
Habermas J. (1984). The Theory of Communicative Action, Boston: Beacon Press.
Habermas J. (1974). The Public Sphere: An Encyclopedia Article (1964). New German Critique. 3, 49-55.
Harvey D. (1985), Consciousness and Urban Experience, Baltimore: John Hopkins.
Heredia B., Prusa J. D. ve Khoshgoftaar T. M. (2018). Social media for polling and predicting United States election outcome. Social Network Analysis and Mining. 8(48).
Holtz P., Kronberger N. ve Wagner W. (2012). Analyzing internet forums: A practical guide. Journal of Media Psychology. 24(2), s. 55-66.
John P. ve Gains F. (2005). Political leadership under the new political management structures. Londra: Office of the Deputy Prime Minister.
Jungherr A. (2015). Analyzing Political Communication with Digital Trace Data The Role of Twitter Messages in Social Science Research. Heidelberg: Springer.
Kaygısız U. ve Sarı S. (2015). Belediyelerin sosyal medya kullanımı: Burdur Belediyesi ve Burdur ilçe belediyeleri üzerine bir araştırma. International Journal of Social Sciences and Education Research. 1(2), 309-317.
Kent M. L. ve Taylor M. (1998), “Building Dialogic Relationships Through The World Wide Web”, Public Relation Review, 24(3).
Kirchheimer O. (1969). The Transformation of Western European Party Systems. içinde J. La Palombara ve M. Weiner (ed.). Political Parties and Political Development. New Jersey: Princeton University Press. s.177-200.
Krippendorff K. (2004). Content analysis: an introduction to its methodology. Thousand Oaks: Sage.
Landerer N. (2013). Rethinking the Logics: A Conceptual Framework for the Mediatization of Politics. Communication Theory. 23(3), s. 239–258.
Lassen D. S. ve Brown A. R. (2011). Twitter: The Electoral Connection? Social Science Computer Review. 29(4), 419-436.
McCausland K., Maycock B., Leaver T., Wolf K., Freeman B., Thomson K. ve Jancey J. (2020). E-Cigarette Promotion on Twitter in Australia: Content Analysis of Tweets. JMIR Public Health and Surveillance. 6(4), s. 1-20.
Mellon J. ve Prosser C. (2017). Twitter and Facebook are not representative of the general population: Political attitudes and demographics of British social media users. Research and Politics. Temmuz-Eylül, 1-9.
Meriç, Ö. (2015). 140 Karakter ile siyaset konuşmak: Twitter ve siyasetçi–yurttaş etkileşimi. içinde S. E. Karakulakoğlu ve Ö. Uğurlu (ed.), İletişim Çalışmalarında Dijital Yaklaşımlar: Twitter. Ankara: Heretik, 33–59.
Morini M. (2015). Twitter for Politics and Facebook for Leisure? The Social Media Behaviour of Italian Politicians. Malaysian Journal of Media Studies. 17(1), 58-69.
Onat F. ve Okmeydan C. K. (2015). Politik Halkla İlişkilerde Sosyal Medya Kullanımı: 30 Mart 2014 Yerel Seçimleri ve 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri. Akdeniz İletişim. 23, 79-95.
Özdemir, S. (2006). Politik Pazarlamada İmaj: Türk Siyasal Yaşamında Kalitatif ve Araştırma “Melih Gökçek Örneği”, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Pakulski J. ve Higley J. (2008). Towards Leader Democracy? içinde P. Hart ve J. Uhr (ed.) Public Leadership: Perspectives and Practices. Canberra: ANU E Press, 45-56.
Parmelee J. H. ve Bichard S. L. (2012). Politics and the Twitter Revolution: How Tweets Influence The Relationship Between Political Leaders And The Public. New York: Lexington Books.
Parmelee J. H. (2014). The agenda-building function of political tweets. New Media & Society. 16(3), 434-450.
Patton M. Q. (2002). Qualitative Research & Evaluation Methods. Thousand Oaks: Sage.
Quesenberry K. A. ve Coolsen M. K. (2018). What Makes Facebook Brand Posts Engaging? A Content Analysis of Facebook Brand Post Text That Increases Shares, Likes, and Comments to Influence Organic Viral Reach. Journal of Current Issues & Research in Advertising. 40(3). s. 1–16.
Rogers R. (2015). Twitter’ı Sıradanlıktan Kurtarmak: Bir Çalışma Nesnesinin Dönüşümü, içinde Weller, Burns, Burgess, Mahrt ve Puschmann (eds.). Twitter ve Toplum. İstanbul: Kafka.
Schulz W. (2014). Mediatization and New Media. İçinde Strömbäck ve Esser (ed.), Mediatization of Politics: Understanding the Transformation of Western Democracies, Hampshire: Palgrave Macmillan, s. 57-73.
Schumacher G. ve Giger N. (2018). Do leadership-dominated parties change more? Journal of Elections, Public Opinion and Parties. 28(3), 349–360.
Skidmore M. J. (1994) Political language and political ideology. History of European Ideas. 19(4-6), s. 715-720.
Sohal S. ve Kaur H. (2018). A Content Analysis of YouTube Political Advertisements: Evidence from Indian Parliamentary Elections. Journal of Creative Communications. 13(2), s. 133–156.
Statista (2019). Leading countries based on number of Twitter users as of October 2018 (in millions). https://www.statista.com/statistics/242606/number-of-active- twitter-users-in-selected-countries/ (Erişim: 1.2.2019).
Strömbäck J. ve Esser F. (2014). Mediatization of Politics: Towards a Theoretical Framework. İçinde Strömbäck ve Esser (ed.), Mediatization of Politics: Understanding the Transformation of Western Democracies, Hampshire: Palgrave Macmillan, s. 3-30.
Süer S. S. (2011). Catch-All Siyasi Partiler. Türkiye Barolar Birliği Dergisi. 96, 49-90.
Susen S. (2011), “Critical Notes on Habermas’s Theory of the Public Sphere”, Sociological Analysis, 5(1).
Şimşek G. (2016). Büyükşehir Belediye Başkanlarının Diyalojik İletişim Çerçevesinde Sosyal Medya Uygulamaları. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 9(46), 829-839.
Tarhan A. (2012). Büyükşehir Belediyelerinin Sosyal Medya Uygulamalarına Halkla İlişkiler Modellerinden Bakmak. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. Sayı: 35, 79-101.
Tekeli İ. (2016), Dünya’da ve Türkiye’de Kent-Kır Karşıtlığı Yok Olurken Yerleşmeler İçin Temsil Sorunları ve Strateji Önerileri, Ankara: İdealkent Yayınları.
Tekeli İ. (2009), Akılcı Planlamadan, Bir Demokrasi Projesi Olarak Planlamaya, İstanbul: TVYY.
Tong J. ve Zuo L. (2018). Elite Domination in the Asymmetrical Twitter Space, içinde Jingrong Tong ve Landong Zuo (ed.). Tweeting the Environment #Brexit. Bingley: Emerald Publishing, 69 – 83.
Turan İ. (2011). Türk siyasi partilerinde lder oligarşisi: Evrimi, kurumsallaşması ve sonuçları. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi. 45, s.1-21.
Tursi, V. & Silipo, R. (2018). From words to wisdom: An introduction to text mining with KNIME. Zurich: KNIME Press.
Üstün H. (2004), “Reis Haber Ajansı (RE-HA) Gazeteciliğin Dostu mu Düşmanı mı?” Çağdaş Ankara, Mart-Nisan.
Xu H., Xingyu G. ve Shuai P. (2019) Analysis of Tweet Form’s effect on users’ engagement on Twitter. Cogent Business & Management, 6(1), s. 1-15.
Vargo C. J. (2016). Toward a Tweet Typology: Contributory Consumer Engagement With Brand Messages by Content Type. Journal of Interactive Advertising. 16(2), s. 157-168.
Vergeer M. (2017). Adopting, Networking, and Communicating on Twitter: A Cross-National Comparative Analysis. Social Science Computer Review. 35(6), 698–712.
Vural, A. M. (2010). Parti İçi Demokrasi ve Siyasal İletişime Katkıları. Galatasaray Üniversitesi İleti-ş-im Dergisi. 13, 145 – 162.
Wittgenstein L. (2001), Tractatus Logico-Philosophicus, New York: Routledge.
Weber, M. (1978). Economy and Society. Berkeley: University of California Press.
Yağmurlu A. (2013). Diyalojik İletişim Çerçevesinden Ankara Büyükşehir Belediyesi Sosyal Medya Uygulamaları. Selçuk İletişim. 8(1), 95-115.
Yetkin B. (2019). Yerel Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı. Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi. 6(2), 382-405.
Yuan S. ve Lu H. (2020). “It’s Global Warming, Stupid”: Aggressive Communication Styles and Political Ideology in Science Blog Debates About Climate Change. Journalism & Mass Communication Quarterly. 97(4), s. 1003-1025.

La communication politique locale sur Twitter / Deux styles différents en Turquie

Yıl 2020, Sayı: 33, 32 - 54, 30.12.2020

Ümit Atabek

https://doi.org/10.16878/gsuilet.673976

Cited By: 4

Öz

Twitter est devenu un outil important pour la communication politique en Turquie. Cela vaut également pour la politique locale et tous les maires métropolitain(e)s utilisent largement leurs comptes Twitter. Les messages envoyés sur ces comptes offrent une possibilité de déterminer les styles de communication de leurs utilisateurs. Cette recherche analyse les comptes Twitter certifiés de Melih Gökçek (ex maire métropolitain d›Ankara) et de Aziz Kocaoğlu (ex maire métropolitain d’Izmir), ainsi que 1400 tweets envoyés par chacun des comptes. Les résultats de l’analyse révèlent que les tweets de Gökçek se focalisent moins sur la ville dont il est maire par rapport à ceux de Kocaoğlu. La plupart des tweets de Gökçek est à propos du parti d’opposition et de la politique mondiale, le langage utilisé est dur. Quant au langage de la communication politique des tweets de Kocaoğlu, qui focalisent plutôt sur İzmir, il est relativement plus positif. Il a été conclu que ces différences de style de communication politique peuvent être en relation avec les approches différentes de deux hommes politiques à propos de la politique en général et, plus spécifiquement, à propos de la politique locale.

Anahtar Kelimeler

politique locale, communication politique, Twitter

Kaynakça

Aristoteles (1995), Retorik, İstanbul: YKY.
Arslan Ş. (2016). Yerel Politikacıların Sosyal Medya Kullanımı: Büyükşehir Belediye Başkanlarının Günlük Sosyal Medya Kullanımlarının İncelenmesi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 9(42), 1374-1390.
Atabek Ü. (2007). İçerik Çözümlemesi: İletişim Çalışmalarının Olağan Yöntemi, içinde G. Ş. Atabek ve Ü. Atabek (ed.). Medya Metinlerini Çözümlemek: İçerik, Göstergebilim ve Söylem Çözümlemesi. Ankara: Siyasal Yayınları, 1-17.
Ausserhofer J. ve Maireder A. (2013). National Politics on Twitter. Information, Communication & Society. 16(3), 291-314.
Bakos, G. (2013). KNIME Essentials: Perform accurate data analysis using the power of KNIME. Birmingham: Pact Publishing.
Bayraktutan G., Binark M., Çomu T., Doğu B., İslamoğlu G. ve Telli Aydemir A. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Sosyal Medya ve Türkiye’de 2011 Genel Seçimlerinde Twitter Kullanımı. Bilig: Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi. 68, 59-96.
Berelson B. (1952). Content Analysis in Communication Research. New York: Free Press.
Bora T. ve Tol U. (2009). Siyasal Düşünce ve Erkeklik Dili, Erkeklik Yoklaması. İçinde T. Bora ve M. Gültekingil (ed.), Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce: C. 9 Dönemler ve Zihniyetler. İstanbul: İletişim.
Brown W. (1988). Manhood and Politics: A Feminist Reading in Political Theory. Totowa NJ: Rowman and Littlefield.
Büyüköztürk Ş., Kılıç Çakmak, Akgün, Karadeniz ve Demirel (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Castells M. (1978), City, Class and Power, New York: St. Martins Press.
Castells M. (2013), Ağ Toplumunun Yükselişi: Enformasyon Çağı Ekonomi Toplum Kültür, İstanbul: Bilgi Üniversitesi.
Cedroni L. (2013). Politolinguistics. Towards a New Analysis of Political Discourse. İçinde Poggi I., D’Errico F., Vincze L., Vinciarelli A. (eds). Multimodal Communication in Political Speech. Shaping Minds and Social Action. Berlin: Springer.
Ceron A., Curini L. ve Iacus S. M. (2017). Politics and Big Data: Nowcasting and Forecasting Elections with Social Media. New York: Routledge.
Christa B. ve Sauers M. P. (2014), Google Search Secrets, Chicago: Neal-Schuman.
Creswell J. W. (1998). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing Among Five Traditions. Thousand Oaks: Sage.
Chadwick A., ve Stromer-Galley J. (2016). Digital Media, Power, and Democracy in Parties and Election Campaigns: Party Decline or Party Renewal? The International Journal of Press/Politics. 21(3), s. 283–293.
Çakı G. (2018). Belediyelerin Halkla İlişkiler Faaliyetlerinde Sosyal Medya Kullanımları: Doğu Anadolu Bölgesi Belediyeleri Üzerine İnceleme. Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi. 1(1), 128-146.
Çelik A. B., Balta E. ve Paker M. (2017). Yeni Türkiye’nin Yurttaşları: 15 Temmuz Darbe Girişimi Sonrası Siyasi Tutumlar, Değerler ve Duygular. İstanbul: Konda. http://konda.com.tr/wp content/uploads/2017/05/KONDA_Yeni_Turkiyenin_Yurttaslari_ Mayis2017.pdf (Erişim: 10.12.2017).
Çetin S. (2015). 2014 Yerel Seçimlerinde Büyükşehir Belediye Başkan Adaylarının Twitter Kullanımları Üzerine Karşılaştırmalı Analiz. Global Media Journal TR Edition. 5 (10), 87-119.
Çetinkaya A., Şahin Ö. E. ve Kırık A. M. (2014). A Research on Social and Political Use of Social Media in Turkey. International Journal of Science Culture and Sport (IntJSCS). 2(4), 49-60.
Değerli A. (2016). Ağ Toplumunun İletişimi Ekseninde Yerel Yönetimlerin Sosyal Medya Kullanım Düzeyi: Kadıköy Belediyesi Örneği. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi. 12(46), 63-79.
Dumanlı Kürkçü D. (2017). Haber Tweetleri Üzerinden Kullanıcı Etkileşiminin Analizi. Erciyes İletişim Dergisi. 5 (1), s. 314-324.
Durusoy H. (2018). İki Yönlü Simetrik İletişim Çerçevesinden Kadıköy ve Datça Belediyeleri Twitter Kullanımı. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi. 6(1), 615-644.
Francia P. L. (2018). Free Media and Twitter in the 2016 Presidential Election: The Unconventional Campaign of Donald Trump. Social Science Computer Review. 36(4), 440-455.
Fuchs C. (2014a). Social Media and the Public Sphere. tripleC, 12(1).
Fuchs C. (2014b). Social Media: A Critical Introduction. Londra: Sage.
Gayo-Avello D. (2013). A Meta-Analysis of State-of-the Art Electoral Prediction From Twitter Data. Social Science Computer Review. 31(6), 649-679.
Genel M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kullanımı: 12 Haziran 2011 Seçimleri Twitter Örneği. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication TOJDAC. 2(4), s. 23-31.
Gökçe O. Z., Hatipoğlu E., Göktürk G., Luetgert B. ve Saygın Y. (2014). Twitter and Politics: Identifying Turkish Opinion Leaders in New Social Media. Turkish Studies. 15(4), 671-688.
Grudz A., Paulin D. ve Haythornthwaite C. (2016). Analyzing Social Media and Learning Through Content and Social Network Analysis: A Faceted Methodological Approach. Journal of Learning Analytics. 3(3), 46-71.
Grunig, J. E. ve Grunig, L. A. (2005). Halkla İlişkiler ve İletişim Modelleri. İçinde James E. Grunig (ed), Halkla İlişkiler ve İletişim Yönetiminde Mükemmellik, İstanbul: Rota Yayınları, 307-348.
Güven, S. (2016). Türkiye’de Siyasal Hayatta Dönüşüm ve Lider Odaklı Siyaset. Selçuk İletişim. 9 (3), 90-118.
Habermas J. (1991). Structural Transformation of Public Space: An Inquiry into a Category of Bourgeois Society, Massachusetts: MIT Press.
Habermas J. (1984). The Theory of Communicative Action, Boston: Beacon Press.
Habermas J. (1974). The Public Sphere: An Encyclopedia Article (1964). New German Critique. 3, 49-55.
Harvey D. (1985), Consciousness and Urban Experience, Baltimore: John Hopkins.
Heredia B., Prusa J. D. ve Khoshgoftaar T. M. (2018). Social media for polling and predicting United States election outcome. Social Network Analysis and Mining. 8(48).
Holtz P., Kronberger N. ve Wagner W. (2012). Analyzing internet forums: A practical guide. Journal of Media Psychology. 24(2), s. 55-66.
John P. ve Gains F. (2005). Political leadership under the new political management structures. Londra: Office of the Deputy Prime Minister.
Jungherr A. (2015). Analyzing Political Communication with Digital Trace Data The Role of Twitter Messages in Social Science Research. Heidelberg: Springer.
Kaygısız U. ve Sarı S. (2015). Belediyelerin sosyal medya kullanımı: Burdur Belediyesi ve Burdur ilçe belediyeleri üzerine bir araştırma. International Journal of Social Sciences and Education Research. 1(2), 309-317.
Kent M. L. ve Taylor M. (1998), “Building Dialogic Relationships Through The World Wide Web”, Public Relation Review, 24(3).
Kirchheimer O. (1969). The Transformation of Western European Party Systems. içinde J. La Palombara ve M. Weiner (ed.). Political Parties and Political Development. New Jersey: Princeton University Press. s.177-200.
Krippendorff K. (2004). Content analysis: an introduction to its methodology. Thousand Oaks: Sage.
Landerer N. (2013). Rethinking the Logics: A Conceptual Framework for the Mediatization of Politics. Communication Theory. 23(3), s. 239–258.
Lassen D. S. ve Brown A. R. (2011). Twitter: The Electoral Connection? Social Science Computer Review. 29(4), 419-436.
McCausland K., Maycock B., Leaver T., Wolf K., Freeman B., Thomson K. ve Jancey J. (2020). E-Cigarette Promotion on Twitter in Australia: Content Analysis of Tweets. JMIR Public Health and Surveillance. 6(4), s. 1-20.
Mellon J. ve Prosser C. (2017). Twitter and Facebook are not representative of the general population: Political attitudes and demographics of British social media users. Research and Politics. Temmuz-Eylül, 1-9.
Meriç, Ö. (2015). 140 Karakter ile siyaset konuşmak: Twitter ve siyasetçi–yurttaş etkileşimi. içinde S. E. Karakulakoğlu ve Ö. Uğurlu (ed.), İletişim Çalışmalarında Dijital Yaklaşımlar: Twitter. Ankara: Heretik, 33–59.
Morini M. (2015). Twitter for Politics and Facebook for Leisure? The Social Media Behaviour of Italian Politicians. Malaysian Journal of Media Studies. 17(1), 58-69.
Onat F. ve Okmeydan C. K. (2015). Politik Halkla İlişkilerde Sosyal Medya Kullanımı: 30 Mart 2014 Yerel Seçimleri ve 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri. Akdeniz İletişim. 23, 79-95.
Özdemir, S. (2006). Politik Pazarlamada İmaj: Türk Siyasal Yaşamında Kalitatif ve Araştırma “Melih Gökçek Örneği”, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Pakulski J. ve Higley J. (2008). Towards Leader Democracy? içinde P. Hart ve J. Uhr (ed.) Public Leadership: Perspectives and Practices. Canberra: ANU E Press, 45-56.
Parmelee J. H. ve Bichard S. L. (2012). Politics and the Twitter Revolution: How Tweets Influence The Relationship Between Political Leaders And The Public. New York: Lexington Books.
Parmelee J. H. (2014). The agenda-building function of political tweets. New Media & Society. 16(3), 434-450.
Patton M. Q. (2002). Qualitative Research & Evaluation Methods. Thousand Oaks: Sage.
Quesenberry K. A. ve Coolsen M. K. (2018). What Makes Facebook Brand Posts Engaging? A Content Analysis of Facebook Brand Post Text That Increases Shares, Likes, and Comments to Influence Organic Viral Reach. Journal of Current Issues & Research in Advertising. 40(3). s. 1–16.
Rogers R. (2015). Twitter’ı Sıradanlıktan Kurtarmak: Bir Çalışma Nesnesinin Dönüşümü, içinde Weller, Burns, Burgess, Mahrt ve Puschmann (eds.). Twitter ve Toplum. İstanbul: Kafka.
Schulz W. (2014). Mediatization and New Media. İçinde Strömbäck ve Esser (ed.), Mediatization of Politics: Understanding the Transformation of Western Democracies, Hampshire: Palgrave Macmillan, s. 57-73.
Schumacher G. ve Giger N. (2018). Do leadership-dominated parties change more? Journal of Elections, Public Opinion and Parties. 28(3), 349–360.
Skidmore M. J. (1994) Political language and political ideology. History of European Ideas. 19(4-6), s. 715-720.
Sohal S. ve Kaur H. (2018). A Content Analysis of YouTube Political Advertisements: Evidence from Indian Parliamentary Elections. Journal of Creative Communications. 13(2), s. 133–156.
Statista (2019). Leading countries based on number of Twitter users as of October 2018 (in millions). https://www.statista.com/statistics/242606/number-of-active- twitter-users-in-selected-countries/ (Erişim: 1.2.2019).
Strömbäck J. ve Esser F. (2014). Mediatization of Politics: Towards a Theoretical Framework. İçinde Strömbäck ve Esser (ed.), Mediatization of Politics: Understanding the Transformation of Western Democracies, Hampshire: Palgrave Macmillan, s. 3-30.
Süer S. S. (2011). Catch-All Siyasi Partiler. Türkiye Barolar Birliği Dergisi. 96, 49-90.
Susen S. (2011), “Critical Notes on Habermas’s Theory of the Public Sphere”, Sociological Analysis, 5(1).
Şimşek G. (2016). Büyükşehir Belediye Başkanlarının Diyalojik İletişim Çerçevesinde Sosyal Medya Uygulamaları. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 9(46), 829-839.
Tarhan A. (2012). Büyükşehir Belediyelerinin Sosyal Medya Uygulamalarına Halkla İlişkiler Modellerinden Bakmak. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. Sayı: 35, 79-101.
Tekeli İ. (2016), Dünya’da ve Türkiye’de Kent-Kır Karşıtlığı Yok Olurken Yerleşmeler İçin Temsil Sorunları ve Strateji Önerileri, Ankara: İdealkent Yayınları.
Tekeli İ. (2009), Akılcı Planlamadan, Bir Demokrasi Projesi Olarak Planlamaya, İstanbul: TVYY.
Tong J. ve Zuo L. (2018). Elite Domination in the Asymmetrical Twitter Space, içinde Jingrong Tong ve Landong Zuo (ed.). Tweeting the Environment #Brexit. Bingley: Emerald Publishing, 69 – 83.
Turan İ. (2011). Türk siyasi partilerinde lder oligarşisi: Evrimi, kurumsallaşması ve sonuçları. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi. 45, s.1-21.
Tursi, V. & Silipo, R. (2018). From words to wisdom: An introduction to text mining with KNIME. Zurich: KNIME Press.
Üstün H. (2004), “Reis Haber Ajansı (RE-HA) Gazeteciliğin Dostu mu Düşmanı mı?” Çağdaş Ankara, Mart-Nisan.
Xu H., Xingyu G. ve Shuai P. (2019) Analysis of Tweet Form’s effect on users’ engagement on Twitter. Cogent Business & Management, 6(1), s. 1-15.
Vargo C. J. (2016). Toward a Tweet Typology: Contributory Consumer Engagement With Brand Messages by Content Type. Journal of Interactive Advertising. 16(2), s. 157-168.
Vergeer M. (2017). Adopting, Networking, and Communicating on Twitter: A Cross-National Comparative Analysis. Social Science Computer Review. 35(6), 698–712.
Vural, A. M. (2010). Parti İçi Demokrasi ve Siyasal İletişime Katkıları. Galatasaray Üniversitesi İleti-ş-im Dergisi. 13, 145 – 162.
Wittgenstein L. (2001), Tractatus Logico-Philosophicus, New York: Routledge.
Weber, M. (1978). Economy and Society. Berkeley: University of California Press.
Yağmurlu A. (2013). Diyalojik İletişim Çerçevesinden Ankara Büyükşehir Belediyesi Sosyal Medya Uygulamaları. Selçuk İletişim. 8(1), 95-115.
Yetkin B. (2019). Yerel Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı. Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi. 6(2), 382-405.
Yuan S. ve Lu H. (2020). “It’s Global Warming, Stupid”: Aggressive Communication Styles and Political Ideology in Science Blog Debates About Climate Change. Journalism & Mass Communication Quarterly. 97(4), s. 1003-1025.

Twitter'da Yerel Siyasal İletişim: Türkiye’de İki Farklı Tarz

Yıl 2020, Sayı: 33, 32 - 54, 30.12.2020

Ümit Atabek

https://doi.org/10.16878/gsuilet.673976

Cited By: 4

Öz

Twitter, Türkiye’de önemli bir siyasal iletişim aracı haline gelmiştir. Bu durum, yerel siyaset için de geçerlidir ve tüm büyükşehir belediye başkanları Twitter hesaplarını yoğun bir şekilde kullanmaktadırlar. Twitter hesaplarından gönderilen mesajlar, kullanıcının siyasal iletişim tarzını belirlemek için önemli ipuçları sunmaktadır. Bu çalışmada Ankara Büyükşehir Belediyesi eski başkanı Melih Gökçek’in ve İzmir Büyükşehir Belediyesi eski başkanı Aziz Kocaoğlu’nun resmi Twitter hesapları ve bu hesaplardan gönderilen 1400’er mesaj içeriği analiz edilmiştir. Bu analiz sonucunda, Gökçek’in yönettiği kentle ilgili mesajlarının yoğunluğunun, Kocaoğlu’nun yönettiği kentle ilgili mesajların yoğunluğuna göre daha az olduğu saptanmıştır. Gökçek’in mesajlarının önemli bir bölümü ana muhalefet partisi ve dünya siyaseti üzerinedir ve kullanılan siyasal iletişim dili serttir. Mesajlarını daha çok İzmir üzerine yoğunlaştıran Kocaoğlu ise görece daha olumlu bir siyasal iletişim dili kullanmaktadır. Bu siyasal iletişim tarzı farklılıklarının, söz konusu iki siyasetçinin genel olarak siyaset, özel olarak da yerel siyaset anlayışlarının farklılığıyla ilişkilendirilebileceği değerlendirilmektedir.

Anahtar Kelimeler

twitter, siyasal iletişim, yerel siyaset

Kaynakça

Aristoteles (1995), Retorik, İstanbul: YKY.
Arslan Ş. (2016). Yerel Politikacıların Sosyal Medya Kullanımı: Büyükşehir Belediye Başkanlarının Günlük Sosyal Medya Kullanımlarının İncelenmesi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 9(42), 1374-1390.
Atabek Ü. (2007). İçerik Çözümlemesi: İletişim Çalışmalarının Olağan Yöntemi, içinde G. Ş. Atabek ve Ü. Atabek (ed.). Medya Metinlerini Çözümlemek: İçerik, Göstergebilim ve Söylem Çözümlemesi. Ankara: Siyasal Yayınları, 1-17.
Ausserhofer J. ve Maireder A. (2013). National Politics on Twitter. Information, Communication & Society. 16(3), 291-314.
Bakos, G. (2013). KNIME Essentials: Perform accurate data analysis using the power of KNIME. Birmingham: Pact Publishing.
Bayraktutan G., Binark M., Çomu T., Doğu B., İslamoğlu G. ve Telli Aydemir A. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Sosyal Medya ve Türkiye’de 2011 Genel Seçimlerinde Twitter Kullanımı. Bilig: Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi. 68, 59-96.
Berelson B. (1952). Content Analysis in Communication Research. New York: Free Press.
Bora T. ve Tol U. (2009). Siyasal Düşünce ve Erkeklik Dili, Erkeklik Yoklaması. İçinde T. Bora ve M. Gültekingil (ed.), Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce: C. 9 Dönemler ve Zihniyetler. İstanbul: İletişim.
Brown W. (1988). Manhood and Politics: A Feminist Reading in Political Theory. Totowa NJ: Rowman and Littlefield.
Büyüköztürk Ş., Kılıç Çakmak, Akgün, Karadeniz ve Demirel (2012). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
Castells M. (1978), City, Class and Power, New York: St. Martins Press.
Castells M. (2013), Ağ Toplumunun Yükselişi: Enformasyon Çağı Ekonomi Toplum Kültür, İstanbul: Bilgi Üniversitesi.
Cedroni L. (2013). Politolinguistics. Towards a New Analysis of Political Discourse. İçinde Poggi I., D’Errico F., Vincze L., Vinciarelli A. (eds). Multimodal Communication in Political Speech. Shaping Minds and Social Action. Berlin: Springer.
Ceron A., Curini L. ve Iacus S. M. (2017). Politics and Big Data: Nowcasting and Forecasting Elections with Social Media. New York: Routledge.
Christa B. ve Sauers M. P. (2014), Google Search Secrets, Chicago: Neal-Schuman.
Creswell J. W. (1998). Qualitative Inquiry and Research Design: Choosing Among Five Traditions. Thousand Oaks: Sage.
Chadwick A., ve Stromer-Galley J. (2016). Digital Media, Power, and Democracy in Parties and Election Campaigns: Party Decline or Party Renewal? The International Journal of Press/Politics. 21(3), s. 283–293.
Çakı G. (2018). Belediyelerin Halkla İlişkiler Faaliyetlerinde Sosyal Medya Kullanımları: Doğu Anadolu Bölgesi Belediyeleri Üzerine İnceleme. Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi. 1(1), 128-146.
Çelik A. B., Balta E. ve Paker M. (2017). Yeni Türkiye’nin Yurttaşları: 15 Temmuz Darbe Girişimi Sonrası Siyasi Tutumlar, Değerler ve Duygular. İstanbul: Konda. http://konda.com.tr/wp content/uploads/2017/05/KONDA_Yeni_Turkiyenin_Yurttaslari_ Mayis2017.pdf (Erişim: 10.12.2017).
Çetin S. (2015). 2014 Yerel Seçimlerinde Büyükşehir Belediye Başkan Adaylarının Twitter Kullanımları Üzerine Karşılaştırmalı Analiz. Global Media Journal TR Edition. 5 (10), 87-119.
Çetinkaya A., Şahin Ö. E. ve Kırık A. M. (2014). A Research on Social and Political Use of Social Media in Turkey. International Journal of Science Culture and Sport (IntJSCS). 2(4), 49-60.
Değerli A. (2016). Ağ Toplumunun İletişimi Ekseninde Yerel Yönetimlerin Sosyal Medya Kullanım Düzeyi: Kadıköy Belediyesi Örneği. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi. 12(46), 63-79.
Dumanlı Kürkçü D. (2017). Haber Tweetleri Üzerinden Kullanıcı Etkileşiminin Analizi. Erciyes İletişim Dergisi. 5 (1), s. 314-324.
Durusoy H. (2018). İki Yönlü Simetrik İletişim Çerçevesinden Kadıköy ve Datça Belediyeleri Twitter Kullanımı. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi. 6(1), 615-644.
Francia P. L. (2018). Free Media and Twitter in the 2016 Presidential Election: The Unconventional Campaign of Donald Trump. Social Science Computer Review. 36(4), 440-455.
Fuchs C. (2014a). Social Media and the Public Sphere. tripleC, 12(1).
Fuchs C. (2014b). Social Media: A Critical Introduction. Londra: Sage.
Gayo-Avello D. (2013). A Meta-Analysis of State-of-the Art Electoral Prediction From Twitter Data. Social Science Computer Review. 31(6), 649-679.
Genel M. G. (2012). Siyasal İletişim Kampanyalarında Sosyal Medyanın Kullanımı: 12 Haziran 2011 Seçimleri Twitter Örneği. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication TOJDAC. 2(4), s. 23-31.
Gökçe O. Z., Hatipoğlu E., Göktürk G., Luetgert B. ve Saygın Y. (2014). Twitter and Politics: Identifying Turkish Opinion Leaders in New Social Media. Turkish Studies. 15(4), 671-688.
Grudz A., Paulin D. ve Haythornthwaite C. (2016). Analyzing Social Media and Learning Through Content and Social Network Analysis: A Faceted Methodological Approach. Journal of Learning Analytics. 3(3), 46-71.
Grunig, J. E. ve Grunig, L. A. (2005). Halkla İlişkiler ve İletişim Modelleri. İçinde James E. Grunig (ed), Halkla İlişkiler ve İletişim Yönetiminde Mükemmellik, İstanbul: Rota Yayınları, 307-348.
Güven, S. (2016). Türkiye’de Siyasal Hayatta Dönüşüm ve Lider Odaklı Siyaset. Selçuk İletişim. 9 (3), 90-118.
Habermas J. (1991). Structural Transformation of Public Space: An Inquiry into a Category of Bourgeois Society, Massachusetts: MIT Press.
Habermas J. (1984). The Theory of Communicative Action, Boston: Beacon Press.
Habermas J. (1974). The Public Sphere: An Encyclopedia Article (1964). New German Critique. 3, 49-55.
Harvey D. (1985), Consciousness and Urban Experience, Baltimore: John Hopkins.
Heredia B., Prusa J. D. ve Khoshgoftaar T. M. (2018). Social media for polling and predicting United States election outcome. Social Network Analysis and Mining. 8(48).
Holtz P., Kronberger N. ve Wagner W. (2012). Analyzing internet forums: A practical guide. Journal of Media Psychology. 24(2), s. 55-66.
John P. ve Gains F. (2005). Political leadership under the new political management structures. Londra: Office of the Deputy Prime Minister.
Jungherr A. (2015). Analyzing Political Communication with Digital Trace Data The Role of Twitter Messages in Social Science Research. Heidelberg: Springer.
Kaygısız U. ve Sarı S. (2015). Belediyelerin sosyal medya kullanımı: Burdur Belediyesi ve Burdur ilçe belediyeleri üzerine bir araştırma. International Journal of Social Sciences and Education Research. 1(2), 309-317.
Kent M. L. ve Taylor M. (1998), “Building Dialogic Relationships Through The World Wide Web”, Public Relation Review, 24(3).
Kirchheimer O. (1969). The Transformation of Western European Party Systems. içinde J. La Palombara ve M. Weiner (ed.). Political Parties and Political Development. New Jersey: Princeton University Press. s.177-200.
Krippendorff K. (2004). Content analysis: an introduction to its methodology. Thousand Oaks: Sage.
Landerer N. (2013). Rethinking the Logics: A Conceptual Framework for the Mediatization of Politics. Communication Theory. 23(3), s. 239–258.
Lassen D. S. ve Brown A. R. (2011). Twitter: The Electoral Connection? Social Science Computer Review. 29(4), 419-436.
McCausland K., Maycock B., Leaver T., Wolf K., Freeman B., Thomson K. ve Jancey J. (2020). E-Cigarette Promotion on Twitter in Australia: Content Analysis of Tweets. JMIR Public Health and Surveillance. 6(4), s. 1-20.
Mellon J. ve Prosser C. (2017). Twitter and Facebook are not representative of the general population: Political attitudes and demographics of British social media users. Research and Politics. Temmuz-Eylül, 1-9.
Meriç, Ö. (2015). 140 Karakter ile siyaset konuşmak: Twitter ve siyasetçi–yurttaş etkileşimi. içinde S. E. Karakulakoğlu ve Ö. Uğurlu (ed.), İletişim Çalışmalarında Dijital Yaklaşımlar: Twitter. Ankara: Heretik, 33–59.
Morini M. (2015). Twitter for Politics and Facebook for Leisure? The Social Media Behaviour of Italian Politicians. Malaysian Journal of Media Studies. 17(1), 58-69.
Onat F. ve Okmeydan C. K. (2015). Politik Halkla İlişkilerde Sosyal Medya Kullanımı: 30 Mart 2014 Yerel Seçimleri ve 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı Seçimleri. Akdeniz İletişim. 23, 79-95.
Özdemir, S. (2006). Politik Pazarlamada İmaj: Türk Siyasal Yaşamında Kalitatif ve Araştırma “Melih Gökçek Örneği”, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Pakulski J. ve Higley J. (2008). Towards Leader Democracy? içinde P. Hart ve J. Uhr (ed.) Public Leadership: Perspectives and Practices. Canberra: ANU E Press, 45-56.
Parmelee J. H. ve Bichard S. L. (2012). Politics and the Twitter Revolution: How Tweets Influence The Relationship Between Political Leaders And The Public. New York: Lexington Books.
Parmelee J. H. (2014). The agenda-building function of political tweets. New Media & Society. 16(3), 434-450.
Patton M. Q. (2002). Qualitative Research & Evaluation Methods. Thousand Oaks: Sage.
Quesenberry K. A. ve Coolsen M. K. (2018). What Makes Facebook Brand Posts Engaging? A Content Analysis of Facebook Brand Post Text That Increases Shares, Likes, and Comments to Influence Organic Viral Reach. Journal of Current Issues & Research in Advertising. 40(3). s. 1–16.
Rogers R. (2015). Twitter’ı Sıradanlıktan Kurtarmak: Bir Çalışma Nesnesinin Dönüşümü, içinde Weller, Burns, Burgess, Mahrt ve Puschmann (eds.). Twitter ve Toplum. İstanbul: Kafka.
Schulz W. (2014). Mediatization and New Media. İçinde Strömbäck ve Esser (ed.), Mediatization of Politics: Understanding the Transformation of Western Democracies, Hampshire: Palgrave Macmillan, s. 57-73.
Schumacher G. ve Giger N. (2018). Do leadership-dominated parties change more? Journal of Elections, Public Opinion and Parties. 28(3), 349–360.
Skidmore M. J. (1994) Political language and political ideology. History of European Ideas. 19(4-6), s. 715-720.
Sohal S. ve Kaur H. (2018). A Content Analysis of YouTube Political Advertisements: Evidence from Indian Parliamentary Elections. Journal of Creative Communications. 13(2), s. 133–156.
Statista (2019). Leading countries based on number of Twitter users as of October 2018 (in millions). https://www.statista.com/statistics/242606/number-of-active- twitter-users-in-selected-countries/ (Erişim: 1.2.2019).
Strömbäck J. ve Esser F. (2014). Mediatization of Politics: Towards a Theoretical Framework. İçinde Strömbäck ve Esser (ed.), Mediatization of Politics: Understanding the Transformation of Western Democracies, Hampshire: Palgrave Macmillan, s. 3-30.
Süer S. S. (2011). Catch-All Siyasi Partiler. Türkiye Barolar Birliği Dergisi. 96, 49-90.
Susen S. (2011), “Critical Notes on Habermas’s Theory of the Public Sphere”, Sociological Analysis, 5(1).
Şimşek G. (2016). Büyükşehir Belediye Başkanlarının Diyalojik İletişim Çerçevesinde Sosyal Medya Uygulamaları. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 9(46), 829-839.
Tarhan A. (2012). Büyükşehir Belediyelerinin Sosyal Medya Uygulamalarına Halkla İlişkiler Modellerinden Bakmak. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. Sayı: 35, 79-101.
Tekeli İ. (2016), Dünya’da ve Türkiye’de Kent-Kır Karşıtlığı Yok Olurken Yerleşmeler İçin Temsil Sorunları ve Strateji Önerileri, Ankara: İdealkent Yayınları.
Tekeli İ. (2009), Akılcı Planlamadan, Bir Demokrasi Projesi Olarak Planlamaya, İstanbul: TVYY.
Tong J. ve Zuo L. (2018). Elite Domination in the Asymmetrical Twitter Space, içinde Jingrong Tong ve Landong Zuo (ed.). Tweeting the Environment #Brexit. Bingley: Emerald Publishing, 69 – 83.
Turan İ. (2011). Türk siyasi partilerinde lder oligarşisi: Evrimi, kurumsallaşması ve sonuçları. İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi. 45, s.1-21.
Tursi, V. & Silipo, R. (2018). From words to wisdom: An introduction to text mining with KNIME. Zurich: KNIME Press.
Üstün H. (2004), “Reis Haber Ajansı (RE-HA) Gazeteciliğin Dostu mu Düşmanı mı?” Çağdaş Ankara, Mart-Nisan.
Xu H., Xingyu G. ve Shuai P. (2019) Analysis of Tweet Form’s effect on users’ engagement on Twitter. Cogent Business & Management, 6(1), s. 1-15.
Vargo C. J. (2016). Toward a Tweet Typology: Contributory Consumer Engagement With Brand Messages by Content Type. Journal of Interactive Advertising. 16(2), s. 157-168.
Vergeer M. (2017). Adopting, Networking, and Communicating on Twitter: A Cross-National Comparative Analysis. Social Science Computer Review. 35(6), 698–712.
Vural, A. M. (2010). Parti İçi Demokrasi ve Siyasal İletişime Katkıları. Galatasaray Üniversitesi İleti-ş-im Dergisi. 13, 145 – 162.
Wittgenstein L. (2001), Tractatus Logico-Philosophicus, New York: Routledge.
Weber, M. (1978). Economy and Society. Berkeley: University of California Press.
Yağmurlu A. (2013). Diyalojik İletişim Çerçevesinden Ankara Büyükşehir Belediyesi Sosyal Medya Uygulamaları. Selçuk İletişim. 8(1), 95-115.
Yetkin B. (2019). Yerel Seçimlerinde Adayların Twitter Kullanımı. Hacettepe Üniversitesi İletişim Fakültesi Kültürel Çalışmalar Dergisi. 6(2), 382-405.
Yuan S. ve Lu H. (2020). “It’s Global Warming, Stupid”: Aggressive Communication Styles and Political Ideology in Science Blog Debates About Climate Change. Journalism & Mass Communication Quarterly. 97(4), s. 1003-1025.

Toplam 84 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil	Türkçe
Bölüm	Makaleler
Yazarlar	Ümit Atabek 0000-0002-7573-0839
Yayımlanma Tarihi	30 Aralık 2020
Kabul Tarihi	2 Aralık 2020
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2020Sayı: 33

Kaynak Göster

APA	Atabek, Ü. (2020). Twitter’da Yerel Siyasal İletişim: Türkiye’de İki Farklı Tarz. Galatasaray Üniversitesi İletişim Dergisi(33), 32-54. https://doi.org/10.16878/gsuilet.673976